Ήταν μια νύχτα βροχερή, σημαδιακό γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς την αντιφατικότητα των δεδομένων που είχα μπροστά μου, από την μία το λιοπήρι του Μαϊου όπως τον ζούμε εις την Μεγαλόνησον και απο την άλλη ο πίδακας του ύδωρ που έλουζε το Απολλώνιον Κορμί μου.
Μια τέτοια αντιφατικότης, μόνο ο Διάβολος θα μπορούσε να διαπράξει, βιάζοντας την αρμονία της Φύσεως και εισβάλλοντας με τον δολιότερο τρόπο εις την ομαλή λειτουργεία του Σύμπαντος Κόσμου.
Τόσο αντιφατική λοιπόν ήταν και η κατάστασις η οποία εκλήθιν να αντιμετωπίσω, εις την προσωπική μου Ζωή (Σημείωσις, η οποία επηρεάζει το Γενικόν Καλόν).
Είναι πασίγνωστον εις το Πανελλήνιον Κοινόν, ότι υπήρξα μέλος της Πολιτικής Ανοίξεως, υπό την ηγεσία του Α.Σαμαρά. Ως εκπρόσωπος Τύπου του Κόμματος αυτού, αγωνίστηκα με σθένος δια να διαφυλάξω την Αλήθεια, να καταπολεμήσω την Διαφθορά.
Όλα κοιλούσαν ομαλά, μέχρι που μία ημέρα, αποφράδα θα την εχαρακτήριζα, ο μέχρι τότε Συμμαχητής μου Αντώνιος Σαμαράς πήρε την απόφαση να επιστρέψει εις τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας.
Εβίωσα την απόλυτον προδοσίαν. Αυτός ο άτιμος άνθρωπος, κάποτε συνταύτιζε τις απόψεις του μαζί μου, πως η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα εκείνον που στηρίζει ανοικτά την Φαυλοκρατία, τις Τράπεζες , τους Ρότταρυ και όλους τους ΒΔΕΛΥΡΟΥΣ βιαστές του εθνοπαραγωγικού πλούτου των Δυνάμεων της Εργατικής Τάξεως.
Έτσι, όντας προδωμένος και απομονομένος, έπρεπε να πράξω, διότι εγνώριζα πως οι χιλιάδες, για να μην πω εκατομμύρια, των θαυμαστών-υποστηρικτών και Συμμαχητών μου, επερίμεναν με αγωνία την απόφαση μου, ζωτικής σημασίας για την συνέχειας του Εθνοδημοκρατισμού.
Πήρα μία απόφαση, την οποίαν θα αναλύσω-οριοθετήσω και επεξηγήσω αναλυτικώς, εις την επομένην ανάρτησιν μου.
Λούκας Σταύρου,
Ο Τρισμέγιστος Γκουρού του Εθνικοσοσιαλισμού.
