Η σημερινή μου ανάρτησις, είναι η συνέχεια των κοσμοϊστορικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν μετά την εσχάτην προδωσία που εβίωσα από το βρομερό σκουλήκι, τον ανθέλληνα, τον καρεκλοκένταυρο Αντώνη Σαμαρά.
Δεν σας κρύβω μύριοι αναγνώστες μου πως είμουν απεγνωσμένος. ΝΑΙ, όσο και αν σας φαίνεται αυτό παράξενο, μέχρι και οι ημίθειοι ζωγράφοι-καλλιτέχνες-ποιητές-επιστήμονες-στρατηλάτες σαν και εμένα βρίσκουν αδιέξοδα στη Ζωή.
Εκεί που όλα έδειχναν να χάνονται, καθώς έκανα τον περίπατον μου εις τα βουνά της Μητέρας Φύσεως, είδα μία Ακτίνα Φωτός στην άκρη των ματιών μου.
Όσο πλησίαζα τόσο εντονότερο ήταν το Φώς. Περπατούσα για κάμποση ώρα, πέρασα την Ερήμη, την Ανόγυρα, την Πάχνα και έφτασα στο Πισσούρι.
Εκεί ήταν η απάντησις που μου έστειλε ο Παντοδύναμος.
Ήταν ένα αγόρι στυβαρό, γυμνό, που από το πολύ λαδάκι που είχε εφαρμόσει εις το επίσης Απολλώνιο Κορμί του, Έλαμπε σε όλη την Επικράτεια.
Λουζόταν στα κυανόλευκα νερά της Πισίνος του, τον προσέγγισα, με κοίταξε στα μάτια τον κοίταξα και εγώ. Για λίγα δευτερόλεπτα όλα παγώσαν, σκοτήνιασε ο Ουρανός.
Υπήρχα μόνο εγώ και αυτός.
Έπνιξα την αδυναμία μου, έπρεπε να ομιλήσω αλλιώς θα με παρεξηγούσε και σιγά σιγά ψέλλισα ένα δειλό "Λούκας..."
- "Πιερίδης", μου απάντησε, "Αντώνιος Πιερίδης".
Και τότε μέσα μου σκέφτηκα ... "Αντώνιος Πιερίδης, Απόφαση Ευθύνης.."
Προσεγγίσαμε την υπέροχη βεράντα του, όπου καθίσαμε να με κεράσει καφέ. Του εξήγησα την κατάστασιν εις την οποίαν βρισκόμουνα για να μην σας τα πολυλογώ και καθώς η συζήτησις εξελισσόταν, με χαρά εδιεπίστοσα πως ομιλούσα με έναν Φλογερό Εθνικιστή.
Έτσι μετά από την επικοδομητική ανταλλαγή απόψεων, παραπόνων και λοιπών, ο Πιερίδης μου έκανε ίσως την κρισημότερον ερώτησιν εις τα χρονικά του Εθνικοσοσιαλισμού.
-"Τώρα που έφυγες από τον Σαμαρά, θα ήθελες να γίνω ο Αντώνης σου;".
"ΝΑΙ ΑΝΤΩΝΙΕ", απήντησα,χωρίς δεύτερη σκέψη.
"Αναγνώρισε με ως Σωτήραν σου" , του είπα και εννοείται πως η αντίδρασις του ήτο καταφατική.
ΕΚΕΙΝΗ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΗΤΟ Η ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΗΣ "ΟΡΓΑΝΩΣΙΣ", ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΘΑ ΟΜΙΛΗΣΩ, ΟΠΩΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΙΝ ΜΟΥ.
Λούκας Σταύρου,
Ο Τρισμέγιστος Γκουρού του Εθνικοσοσιαλισμού.
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
Ένας Αντώνης έφυγε - 'Ενας Αντώνης ήρθε, Μέρος 1ον
Ήταν μια νύχτα βροχερή, σημαδιακό γεγονός, αν αναλογιστεί κανείς την αντιφατικότητα των δεδομένων που είχα μπροστά μου, από την μία το λιοπήρι του Μαϊου όπως τον ζούμε εις την Μεγαλόνησον και απο την άλλη ο πίδακας του ύδωρ που έλουζε το Απολλώνιον Κορμί μου.
Μια τέτοια αντιφατικότης, μόνο ο Διάβολος θα μπορούσε να διαπράξει, βιάζοντας την αρμονία της Φύσεως και εισβάλλοντας με τον δολιότερο τρόπο εις την ομαλή λειτουργεία του Σύμπαντος Κόσμου.
Τόσο αντιφατική λοιπόν ήταν και η κατάστασις η οποία εκλήθιν να αντιμετωπίσω, εις την προσωπική μου Ζωή (Σημείωσις, η οποία επηρεάζει το Γενικόν Καλόν).
Είναι πασίγνωστον εις το Πανελλήνιον Κοινόν, ότι υπήρξα μέλος της Πολιτικής Ανοίξεως, υπό την ηγεσία του Α.Σαμαρά. Ως εκπρόσωπος Τύπου του Κόμματος αυτού, αγωνίστηκα με σθένος δια να διαφυλάξω την Αλήθεια, να καταπολεμήσω την Διαφθορά.
Όλα κοιλούσαν ομαλά, μέχρι που μία ημέρα, αποφράδα θα την εχαρακτήριζα, ο μέχρι τότε Συμμαχητής μου Αντώνιος Σαμαράς πήρε την απόφαση να επιστρέψει εις τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας.
Εβίωσα την απόλυτον προδοσίαν. Αυτός ο άτιμος άνθρωπος, κάποτε συνταύτιζε τις απόψεις του μαζί μου, πως η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα εκείνον που στηρίζει ανοικτά την Φαυλοκρατία, τις Τράπεζες , τους Ρότταρυ και όλους τους ΒΔΕΛΥΡΟΥΣ βιαστές του εθνοπαραγωγικού πλούτου των Δυνάμεων της Εργατικής Τάξεως.
Έτσι, όντας προδωμένος και απομονομένος, έπρεπε να πράξω, διότι εγνώριζα πως οι χιλιάδες, για να μην πω εκατομμύρια, των θαυμαστών-υποστηρικτών και Συμμαχητών μου, επερίμεναν με αγωνία την απόφαση μου, ζωτικής σημασίας για την συνέχειας του Εθνοδημοκρατισμού.
Πήρα μία απόφαση, την οποίαν θα αναλύσω-οριοθετήσω και επεξηγήσω αναλυτικώς, εις την επομένην ανάρτησιν μου.
Λούκας Σταύρου,
Ο Τρισμέγιστος Γκουρού του Εθνικοσοσιαλισμού.
Μια τέτοια αντιφατικότης, μόνο ο Διάβολος θα μπορούσε να διαπράξει, βιάζοντας την αρμονία της Φύσεως και εισβάλλοντας με τον δολιότερο τρόπο εις την ομαλή λειτουργεία του Σύμπαντος Κόσμου.
Τόσο αντιφατική λοιπόν ήταν και η κατάστασις η οποία εκλήθιν να αντιμετωπίσω, εις την προσωπική μου Ζωή (Σημείωσις, η οποία επηρεάζει το Γενικόν Καλόν).
Είναι πασίγνωστον εις το Πανελλήνιον Κοινόν, ότι υπήρξα μέλος της Πολιτικής Ανοίξεως, υπό την ηγεσία του Α.Σαμαρά. Ως εκπρόσωπος Τύπου του Κόμματος αυτού, αγωνίστηκα με σθένος δια να διαφυλάξω την Αλήθεια, να καταπολεμήσω την Διαφθορά.
Όλα κοιλούσαν ομαλά, μέχρι που μία ημέρα, αποφράδα θα την εχαρακτήριζα, ο μέχρι τότε Συμμαχητής μου Αντώνιος Σαμαράς πήρε την απόφαση να επιστρέψει εις τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας.
Εβίωσα την απόλυτον προδοσίαν. Αυτός ο άτιμος άνθρωπος, κάποτε συνταύτιζε τις απόψεις του μαζί μου, πως η Νέα Δημοκρατία είναι το κόμμα εκείνον που στηρίζει ανοικτά την Φαυλοκρατία, τις Τράπεζες , τους Ρότταρυ και όλους τους ΒΔΕΛΥΡΟΥΣ βιαστές του εθνοπαραγωγικού πλούτου των Δυνάμεων της Εργατικής Τάξεως.
Έτσι, όντας προδωμένος και απομονομένος, έπρεπε να πράξω, διότι εγνώριζα πως οι χιλιάδες, για να μην πω εκατομμύρια, των θαυμαστών-υποστηρικτών και Συμμαχητών μου, επερίμεναν με αγωνία την απόφαση μου, ζωτικής σημασίας για την συνέχειας του Εθνοδημοκρατισμού.
Πήρα μία απόφαση, την οποίαν θα αναλύσω-οριοθετήσω και επεξηγήσω αναλυτικώς, εις την επομένην ανάρτησιν μου.
Λούκας Σταύρου,
Ο Τρισμέγιστος Γκουρού του Εθνικοσοσιαλισμού.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)
